वदनी कवळ घेता….

हल्ली लहान मुलांनासुद्धा मोबाईलवर गोष्ट लावून द्यायची व भरवायला घ्यायचे. बाळ यांत्रिकपणे तोंड उघडते, आणि खात राहते. पुढे मात्र ते अॅडिक्शन होते. सुरवातीला वाटते की छान जेवतोय, पण नंतर मात्र तेच मूल त्या वाचून अडून बसते .काही समजावण्याच्या पलीकडे जाते आणि आपण फक्त हतबल होतो. गेल्या लॉक डाऊनमध्ये आमच्या नातवानेच फतवा काढला. आपण सिरीयल मधल्या सारखेच सर्वजण टेबलवर बसून एकत्रच जेवण करूया. खूप दिवस त्याप्रमाणे केले. खरंतर सर्वांनाच खूप छान वाटत होते. पण काही महिन्यांनी हा उत्साहही मावळला. रोज आई मागे लागायची मुलांच्या की टेबलवर तयारी मांडा. मग त्यापेक्षा सोफ्यावर बसून जेवणे सोयीचे वाटायला लागले. पण काही पदार्थ असे डिशमध्ये घेऊन खायचेच नसतात ना! उदाहरणार्थ, पिठलं भात, मऊ भात, तूप पापड लोणचं, खिचडी कढी, पिठले भाकर, पुरणपोळी हे कसे खाणार डिश मध्ये. त्यासाठी ताटच हवे. आजसुद्धा, छोटा ऋग्वेद नैवेद्याचं ताट असले की खुश असतो. आणि नैवेद्याचे ना, मग सगळे संपवतो. सर्व नातवंडांनासुद्धा गणपतीतले, ललिता पंचमीचे, भाऊबीजेचे जेवण आवर्जून आठवते. काय मज्जा येते ना असं म्हणत आठवत बसतात. आजही पुन्हा असा प्रयत्न करायला हरकत नाही. पाट पाणी नाही, पण “खाना लगावूँ” ,किंवा चला रे लवकर म्हणताच टेबलापाशी जमा होणे होऊ शकते. टीव्ही नाही लावला जेवताना तर ‘सोने पे सुहागा’. खरंतर खाली मांडी घालून जेवायची परंपरा आपली. पण निदान टेबलाशी बसून जेवायला जमतंय का बघू. एकवेळचे जेवण तरी असे करुया.